Liefde voor lelijkheid

Verlaten gebouwen in Berlijn hebben iets magisch. Op zowel internet (check vooral www.abandonedberlin.com) als in boeken zag ik fraaie foto’s van verlaten bioscopen, ziekenhuizen en fabrieken. Ik kon alleen maar denken, zo’n gebouw wil ik ook bezoeken om de wonderschone vergane glorie te aanschouwen en te fotograferen.

Tijdens mijn laatste trip naar Berlijn was het zover. Goed voorbereid en gewapend met een camera gingen mijn lief en ik op pad. Maar hoe goed je je ook voorbereid, het betreden van dergelijke verlaten gebouwen is verboden terrein dus enig improvisatietalent is onontbeerlijk. Bovendien speelt het seizoen waarin je het gebouw bezoekt een rol. Laat ik het zo stellen, in het vroege voorjaar is het extra opwindend omdat je dwars door de plaatselijke begroeiing heenkijkt en je nogal zichtbaar bent. Word ik door de politie betrapt? Is het gemakkelijk het terrein op te komen en niet onbelangrijk, ook weer af? Genoeg voer voor een flinke dosis adrenaline.

Elisabeth Sanatorium

Bij de eerste poging om een verlaten gebouw te kunnen inspecteren stond ik al met beide benen op het ruim twee meter hoge hek toen mijn lief ‘Politie!’ siste. Turend naar de grote hoop bladeren onder mij, met visioenen van een verstuikte enkel, koos ik het hazenpad. Oké, door naar het volgende adres. Dertig kilometer verderop konden we tot onze verbazing met gemak het terrein van het al twintig jaar verlaten Elisabeth Sanatorium betreden: het hek stond open omdat een deel van het terrein in gebruik is door een hondentrainingsschool.

Verboden terrein

Twee hondenliefhebsters die we bij de ingang van het Sanatorium vriendelijk begroetten, maakte ons duidelijk dat het absoluut verboden was het pand te betreden met als toevoeging dat er veel politiepatrouilles waren. ‘Bedankt’, antwoordde ik en keek met dwingende blik de vrouwen terug naar hun auto. ‘Laten we maar gaan’, drong mijn lief aan. ‘Echt niet! We zijn hier, de deur staat praktisch open, je denkt toch niet dat ik nu terugga, wel?’

Zintuigen op scherp

Lopend over krakende vloerdelen komen je zintuigen op scherp te staan. Er is dan ook een redelijke kans dat je door de vloer zakt. Ik begon te fluisteren, want god verhoede wie je hoort en bovendien wil je ook anderen kunnen horen. Plus, mijn fantasie nam een loopje met me bij het zien van fladderende gordijnen, restanten bloemetjes behang en overblijfselen van wat ooit iemands badkamer was. Oké, ik ben nuchter genoeg om niet in paniek te raken maar scenes van horrorfilms spoken toch even door je hoofd.

Op mijn ‘lijstje’ staan nog talloze verlaten gebouwen die ik hoogst waarschijnlijk getooid in camouflagekleding en gewapend met klimtouw, hartje zomer ga bezoeken. Lekker veilig. Oh, mocht je een onstuitbare dwang voelen een verlaten pand te bezoeken, laat alles dan in godsnaam in tact: dat is juist de schoonheid van dit alles.

Fijne zondag!